Strona:Karol May - Przez kraj Skipetarów.djvu/44

—   34   —

zini czykarmakdżilar, dar adżadży ipleri — rozbójnicy, mordercy, podpalacze, oprawcy, wisielcyj!
 Głośny, szyderczy śmiech zabrzmiał w odpowiedzi. Bez tchu z natężenia zapytał mnie mały hadżi:
 — Czy nie zajechałem im delikatnie, nie powiedziałem wyraźnie?
 — Tak delikatnie, że cię wyśmiali.
 — Brak im wykształcenia, nie umieją się zachować. Nie mają najmniejszego pojęcia o prawach grzeczności i zasadach towarzyskich. Trzeba nawet z wrogiem obchodzić się przyzwoicie i zwalczać go pięknymi, dźwięcznymi komplementami.
 — Tego właśnie teraz dowiodłeś, kochany Halefie. Komplementa, jakie za nimi cisnąłeś, były istotnie milutkie.
 — To nie ja uczyniłem, lecz gniew mój. Gdybym był ja sam mówił, byłbym uprzejmy. Teraz ich już niema. Co czynić?
 — Na razie nic. Jesteśmy na tem samem, na czem byliśmy przed przyjazdem do Ostromdży. Wrogowie są przed nami, wolni i o jednego liczniejsi. Pogoń może się rozpocząć na nowo i kto wie, czy nadarzy nam się już kiedy taka dobra sposobność jak tutaj.
 — Masz słuszność, zihdi. Tego kodżę należałoby na szubienicy powiesić!
 — Nie tylko ich wypuścił, lecz oddał i konie w dodatku.
 — Przypuszczasz?
 — Oczywiście! Słyszałeś przecież, że mieli konie. Były dla nich przygotowane.
 — On temu zaprzeczy.
 — Kłamstwa mu nic nie pomogą. Oderwałem mu kawałek kaftana i mam go w kieszeni.
 — Ale, co z nim zrobisz? Czy posiadasz nad nim jaką władzę?
 — Niestety nie!
 — No, w takim razie ja biorę tę sprawę w swoje ręce.