Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.2.djvu/9

załazłem tak daleko, że mogłem ręką dostać aż całkiem do tyłu budy, uchwyciłem głowę człowieka, który zasunął się był w najdalszy kąt.
 — Kto ty? — zapytałem.
 — U-ah! — odezwało się jakby ziewnięcie.
 Człowiek ten chciał wpoić we mnie przekonanie, że spał.
 — Wyjdź! — rozkazałem.
 — U-ah! — ziewnął jeszcze raz, poczem odsunął rękę moją i wylazł powoli. Było jeszcze na tyle jasno, żeby poznać, iż człowiek ten nie spał ani chwili. Gapił się na mnie i udawał, że się zdumiewa.
 — Obcy? Kto ty? — zapytał mnie.
 — Powiedz-no wpierw, kto ty jesteś!
 — To mój dom! — odrzekł.
 — Tak! To dobrze, bo w takim razie powiesz, jak się dostałeś na górę.
 — Po drabinie.
 — A gdzie ona?
 — Na dziedzińcu.
 — Tam jej niema.
 Rozglądnąłem się teraz dopiero po dachu dokładniej i zauważyłem, że leżała wzdłuż krawędzi dachu.
 Człowiecze, jesteś zaspany, bo całkiem zapomniałeś, że wciągnąłeś drabinę za sobą! Ona tu leży! Oglądnął się stropiony i rzekł:
 — Tu? Tak. Spałem.
 — Ale teraz przebudź się. Chodź na dół!
 Z temi słowy spuściłem drabinę na dół, gospodarz zeszedł pierwszy i opuścił dom, nie rzekłszy słowa. Z początku udawał zaskoczonego obecnością kogoś obcego, a teraz pobiegł flegmatycznie do nezanuma, nie dopytując się wcale, jakiem prawem znajduję się w jego domu.
 — Kto to był? — zapytał Anglik.
 — Właściciel tego domu.
 — Czego tam chciał?
 — Udawał, że spał.
 — Nie spał! Znam hultaja! To ten sam, który odjechał. Nie mogliście tego zauważyć, boście strzelali. Yes!
 — A więc napewno mają względem nas złe zamiary!
 — I ja tak sądzę. Ale jakie?
 — Nie chcą naszego życia, lecz naszego mienia.

9