Strona:Karol May - Pomarańcze i daktyle.djvu/250

 — To on, to on, hamdullillah, to on! Chodź tutaj szejku! On nam wyjaśni wszystko!
 Nie czekałem na to, lecz wybiegłem z zarośli na wolne pole, gdzie było więcej miejsca. Tam pochwycił mnie Ali en Nurabi za rękę.
 — Effendi — spytał gwałtownie — gdzie jest Mochallah, dziecko duszy mojej? Gdzie moja klacz i gdzie mój biszarin hedżin?
 — Powiedz ty mnie najpierw, gdzie jest Saadis ei Krumir! — odpowiedziałem.
 — Niema go!
 — Jakto? Uciekł?
 — Tak.
 — Mimo przysięgi?
 — Złamał ją. Oby go Allah potępił.
 — Widzisz więc, szejku, że ja miałem słuszność. Krumira oko było okiem zdrajcy. Giaur dotrzymuje słowa, a ten muzułmanin składa przysięgę na brodę proroka i na wszystkich świętych kalifów, a potem ją łamie. Aaib aaleihu, hańba mu! Lecz on nietylko złamał dane słowo; porwał także twoją córkę i dwoje najlepszych zwierząt.
 — Więc to prawda, effendi?
 — Tak.
 — Niechaj niebo zapadnie się nad tym kłamcą i zbójem, niechaj się ziemia otworzy i niech go pochłonie razem z jego ojcem i ojcem ojca i wszystkich jego przodków aż do Adama, którego są potomkami.
 — Zapominasz, że ty także jesteś potomkiem Adama.
 — Wszystko mi jedno. Mnie porwano klacz, wielbłąda i córkę. Co mnie obchodzą wszyscy przodkowie i potomkowie całego świata! Effendi, dopomóż mi. Ty jeden wiesz, gdzie on z niemi umknął!
 — Namyślmy się najpierw spokojnie nad wszystkiem! Ja sądzę, że...
 Przerwał mi gwałtownie:
 — Namyślać się? Effendi, zanim się namyślimy,