Strona:Karol May - Old Surehand 05.djvu/70

—  54  —

 — Wzmogła się nawet? — powtórzył za mną Old Wabble. — To znaczy, że jak dawniej uważacie go za swego przyjaciela i brata?
 — Istotnie!
 — Dla którego żadna ofiara nie byłaby zbyt wielką?
 — Tak. Nie zostawiłbym go w niebezpieczeństwie, choćbym miał własne życie narazić.
 — Bardzo ładnie! Właśnie mogę wam powiedzieć, że on znajduje się w tak wielkiem niebezpieczeństwie, jakie tylko być może.
 — Rzeczywiście?
 — Całkiem pewnie.
 — Jakież to niebezpieczeństwo?
 — On jest jeńcem Osagów.
 — Nie wierzę temu.
 Old Wabble spojrzał był na mnie jakby w nadziei, że ja się bardzo przestraszę. Gdy jednak odpowiedź moja nastąpiła tak prędko i w tak obojętnym tonie, zapewnił mnie skwapliwie:
 — Może wam się ciągle zdaje, że ja blaguję? Bądźcie pewni, że mówię prawdę!
 — Głupie gadanie!
 — Zapytajcie o to tego Osagę, którego Winnetou wczoraj pochwycił! On przyniósł nam tę wiadomość, która nas ucieszyła tak, jak was z pewnością zmartwi.
 — Mimoto wasze przekonanie o jego niewoli jest błędne!
 — Mogę na to sto razy przysiąc!
 — Pshaw! Przysięgi Old Wabble’a nic w moich oczach nie znaczą! Czy pojmanie Apanaczki miało być owym atutem, którego ja nie potrafiłbym przybić?
 — Oczywiście!
 — Domyślam się, jaki macie w tem cel. Przypuszczacie, że wydamy was za niego!
 — Widzicie, jak mądrzejecie, gdy was trącić nosem na miejsce właściwe! Odgadliście istotnie.
 — Żal mi was, że jest miejsce, o które teraz wasz nos musi trącić.