Strona:Karol May - Old Surehand 04.djvu/83

—  329  —

leżał wprawdzie z obwiązaną głową, ale z jasnem okiem i wyciągnął do nich ręce na powitanie. Przy nim siedział hacyendero z córką.
 — Leżałem długo, bardzo długo bez przytomności — powiedział Helmers. — Uderzenie pałką musiało być bardzo silne. Cud, że jeszcze żyję, a raczej wracam do życia.
 — Czy brat cierpi wielkie boleści? — pytał się Serce Niedźwiedzie.
 — Boleści już nie mam, tylko w głowie huczy mi bardzo. Co z Komanczami? Jak wam poszło nad stawem krokodylim?
 Usiedli i opowiedzieli mu wszystko dokładnie. Potem zwierzyli się także z zamiarem ścigania hrabiego, żeby zemścić się na nim, jeśli nie w drodze jeszcze, to w mieście. Chory przysłuchiwał im się uważnie, poczem zapytał:
 — Chcecie go więc zabić?
 — Tak — odpowiedział Czoło Bawole — ale przedtem zmuszę go do spełnienia obietnicy.
 — Jakiej?
 — Musi ożenić się z moją siostrą, Karją. Ona wyruszy z nami do Meksyku.
 — Ach! Czy naprawdę?
 — Tak. Nikomu nie wolno zaręczać się z córką Mizteków, a potem czynić jej zawód. Ona pochodzi z dawnych królów, wobec których biały hrabia jest niczem, niczem!
 — Chcesz więc uczynić ją żoną hrabiego, a zaraz potem wdową?
 — Tak.
 — Tego mój brat nie zrobi.
 — Czemu? Postanowiłem tak i wykonam zamiar.
 — Czy znasz prawa bladych twarzy?
 — Co mnie obchodzą ich prawa?
 — W tym wypadku bardzo wiele. Nie znalazłbyś kapłana, któryby się ośmielił złączyć to małżeństwo.
 — Ja go zmuszę!