Strona:Karol May - Old Surehand 03.djvu/224

—  204  —

puścimy wolno, bo zanadto zdrożony i przeszkadzałby nam tylko.
 Dosiedli trzech najlepszych koni, resztę puścili na wolność i mały orszak ruszył w drogę.
 Dążyli na północ, ciągle ku Rio Pecos. Droga wiodła z początku przez otwartą preryę, potem zaś wynurzyła się przed nimi sierra z górami, porosłem i lasem. Jechali dolinami i parowami, dopiero wieczorem wydostali się na wzgórze, skąd można było objąć okiem małą sawannę.
 — Ugh! — zawołał Apacz, jadący na przedzie.
 — Co tam? — zapytał Helmers.
 — Popatrz!
 Serce Niedźwiedzie wyciągnął ręce i wskazał na dół przed siebie.
 Tam rozłożył się obozem oddział Indyan. Wśród nich dostrzeżono pojmanych. Helmers wziął do ręki małą lunetę, przyłożył do oka i patrzył.
 — Co mój biały brat widzi? — zapytał Apacz.
 — Czterdziestu dziewięciu Komanczów.
 — Pshaw! — rzekł lekceważąco Indyanin.
 — I sześciu pojmanych.
 — Czy są także kobiety?
 — Dwie.
 — Uwolnimy je!
 Słowa te powiedział wódz z takim spokojem ducha, jak gdyby się to samo przez się rozumiało, że on jeden mógłby wziąć na siebie kopę Komanczów.
 — Wieczorem? — zapytał Helmers.
 Apacz skinął głową w odpowiedzi.
 — Ale jak?
 — Jak na wodza Apaczów przystało! — odparł dumnie Serce Niedźwiedzie.
 — Zgoda. Czterdziestu dziewięciu Komanczów nie może postawić stu ludzi na straży.
 — Ukryjmy się zaraz!
 — Dlaczego? — wtrącił wakero.
 — Chcesz się może pokazać? — zapytał Helmers.
 — Nie, ale tu przecież nie mogą nas dostrzec.