Strona:Karol May - Old Surehand 03.djvu/223

—  203  —

zawrócić konie, ujrzeli przed sobą białego. Podnieśli tomahawki do śmiertelnego ciosu, lecz on jeszcze przed nimi dobył rewolweru, wypalił po dwakroć i dwaj ostatni Komancze runęli z koni na ziemię.
 Zwycięstwo odniesiono w niespełna dwu minutach, a konie poległych z łatwością schwytano.
 Teraz nadszedł wakero, który przypatrywał się wszystkiemu z kanoe.
 — Do dyabła! — rzekł. — A to zwycięstwo!
 — Ba! — roześmiał się Helmers. — Co to jest sześciu Komanczów? Właściwie należałoby oszczędniej obchodzić się z krwią ludzką, bo to sok, najcenniejszy ze wszystkich, ale ci Komancze nie zasługują na nic innego.
 Zabrano poległym broń i rzucono w trawę a Serce Niedźwiedzie zdjął skalpy z obu Indyan, zabitych przez siebie i przywiesił je sobie do pasa. Biały nie wziął skalpów.
 — Co dalej? — spytał Helmers. — Czy wyruszamy natychmiast?
 — Oczywiście! — odpowiedział Apacz. — Siostra przyjaciela nie powinna napróżno oczekiwać pomocy!
 — Czy weźmiemy z sobą wakera?
 Serce Niedźwiedzie zmierzył go okiem i odrzekł:
 — Czyń, jak chcesz!
 — Pójdę z wami! — oświadczył Meksykanin.
 — Wątpię, czy nam się, na co przydasz.
 — Czemu?
 — Bohaterem nie jesteś.
 — Wszak nie miałem teraz broni!
 — Ale podczas wczorajszego napadu umknąłeś.
 — Ażeby pomoc sprowadzić.
 — Ach! Tak! A zdołasz odszukać miejsce, w którem na was napadnięto?
 — Z pewnością.
 — To przyłącz się do nas!
 — Czy mogę sobie wziąć trochę broni od Indyan?
 — Możesz. Weź sobie także jednego konia. Twego