Strona:Karol May - Old Surehand 02.djvu/157

—  401  —

 — Uff!
 — Będą więc siedzieli w kaktusach i nic nam nie zdołają uczynić.
 — A wy? Co wy uczynicie?
 — My zaczekamy poprostu, dopóki się nie poddadzą. My mamy wodę, a oni jej nie mają.
 — A jeśli się nie poddadzą?
 — To zginą z pragnienia.
 — Na to przemknął mu po twarzy lekki uśmiech i potem rzekł:
 — Old Shatterhand jest człowiek mądry, ale wszystkiego przecież przewidzieć nie może.
 — Tak ci się zdaje? Czy znasz drogę, którą Komancze zdołaliby nam się wymknąć?
 — Tak.
 — Drogę, której ja nie znam?
 — Tak. Gdybyś o niej pomyślał, mówiłbyś całkiem inaczej. Howgh!
 Rysy jego twarzy nabrały wyrazu ufności. Miał bezwątpienia jakiś pomysł, w jaki sposób mogliby Komancze wymknąć się nam z pułapki. Pomysł ten uważał za doskonały, jak tego dowodziło słowo „howgh“, znaczące tutaj tyle, co zapewnienie.
 — Howgh? — zapytałem. — Czy jesteś taki pewny swojej sprawy?
 — Tak.
 — Jakąż to masz drogę na myśli? Czy Old Shatterhand uważa mnie za takiego niemądrego, że mu to powiem?
 — Nie. Niema potrzeby, żebyś mi mówił, bo ja to już wiem. Jeśli sądzisz, że Old Shatterhand nie pomyślał o wszystkiem, to mylisz się bardzo. Sądzę, że powinienbyś mnie znać pod tym względem.
 — A więc powiedz, co mam na myśli.
 — Zaczekaj jeszcze! Gdybyś nawet wiedział o jakim sposobie ocalenia swoich wojowników, o którym nie pomyślałbym, musiałbyś siebie zapytać, czy oni też wpadną na myśl, która wydaje ci się taką doskonałą.