Strona:Karol May - Old Surehand 02.djvu/154

—  398  —

 — W takim razie już nigdy nie będziesz wolny. Kazałem mu rozkrępować cię i dobrze się z tobą obchodzić. Czy byłeś głodny?
 — Nie.
 — Albo spragniony?
 — Nie.
 — Więc miałeś wszystko, czego ci było potrzeba. Na co się uskarżasz?
 — Na to, że przywiązał mi do pleców te tyki. Takich rzeczy nie robi się z wodzem Komanczów!
 — Gdzie to napisane, albo kto to powiedział? Czy mówią o tem stare wampum, albo podania Komanczów? Nie! Że to się robi, doświadczyłeś teraz na sobie samym. A kto temu winien, że to się stało? Ty sam!
 — Nie.
 — Owszem! Powiedziałeś, że umkniesz, skoro tylko nadarzy ci się sposobność do tego. Murzyn musiał ciebie pilnować i zabrał ci tę sposobność zapomocą tej gwiazdy. Musisz przyznać, że spełnił tylko swoją powinność.
 — Ależ on mnie tem ośmieszył. Wolę najgorsze bole od noszenia tego drzewa.
 — Tego nie mógł się sam domyśleć; miał dobre zamiary. Gdybyś mi dał słowo, że nie umkniesz, byłbyś mógł siedzieć na wolnem powietrzu i doznawać wszelakiej czci, należącej się wodzom.
 — Mnie nie wolno dać tego słowa.
 — Wolno!
 — Nie!
 — Wolno ci to uczynić, gdyż opór twój nie przydałby się na nic.
 — Odszukałbym naszych wojowników i ostrzegłbym ich rychło.
 — Nie znalazłbyś ich!
 — Ja ich odnajdę!
 — Nie. Nie wiesz, gdzie się znajdują.
 — Wiem.