Strona:Karol May - Old Surehand 02.djvu/153

—  397  —

 — A przecież tak powiedziałeś.
 — Bob tylko żartować, pięknie żartować! Przecież Bob nie dać uciec Indyaninowi, skoro ma na niego uważać!
 — Ale cóżeś mu przywiązał do pleców?
 — Przecież massa Shatterhand widzieć. Indyanina nie bić, nie zakłuć, nie zastrzelić i nie wypuścić. Masser Bob być mądry i przebiegły — i przywiązać ośm długich tyk na plecach.
 — Hm! Czy on na to pozwolił?
 — Nie chcieć, ale masser Bob powiedzieć, że dać mu dużo policzków, a on potem dać sobie to całkiem spokojnie zrobić. Czy masser Bob nie być mądry i przebiegły, jak mucha na nosie?
 Nie mogłem mu odpowiedzieć na to pełne ufności w siebie pytanie, bo Sziba Bigh zawołał z gniewem:
 — Uff! Niech mnie biały brat uwolni zaraz od tych tyk.
 — Czemu? — zapytałem spokojnie.
 — Czy to się godzi dręczyć wodza w ten sposób?
 — Ty nie jesteś tu wodzem, lecz jeńcem.
 — Nie mogę usiąść ani leżeć.
 — No, to musisz stać.
 — Zdawało mi się, że Old Shatterhand traktuje nieprzyjaciół tak samo, jak przyjaciół!
 — Jestem twoim przyjacielem. Tego nie zmieniają tyki na twoich plecach.
 — Ależ to męka!
 — Sądzę, że o ból nie dbasz.
 — Pshaw! Nie ból mnie męczy. Czemu dałeś nigrowi rozkaz, żeby ze mną to zrobił?
 — Ja mu tego nie nakazałem.
 — A więc zrobił to z własnej woli?
 — Tak.
 — To zabiję go, skoro tylko odzyskam wolność.
 — Tego nie zrobisz.
 — Zrobię.