Strona:Karol May - Old Surehand 01.djvu/116

—  96  —

 — Well! W takim razie rzecz bardzo prosta. Popłyniemy na wyspę, unieszkodliwimy obydwu strażników, uwolnimy Old Surehanda z więzów i popłyniemy z nim napowrót.
 — Co?... Jak?... Co?
 Stanął, wziął mnie za ramię i rzekł:
 — To idzie u was tak szybko, jak zjeść kromkę chleba z masłem.
 — A u was szło przedtem także na raz-dwa-trzy.
 — Tak, to było coś zupełnie innego. Ja chciałem go uwolnić na lądzie, a nie przez wodę. Tu trzeba przedewszystkiem wiedzieć, czy Old Surehand umie także pływać.
 — Wiecie chyba o tem najlepiej; przecież go znacie.
 — Ale nie widziałem go jeszcze w wodzie.
 — Tak? To niepotrzebne, bo taki westman, jak Old Surehand, jest pewnie dobrym pływakiem.
 — Ależ on skrępowany — a z tego człowiek drętwieje. Czy będzie tak dobrze władał rękami i nogami, żeby mógł z nami zaraz przepłynąć jezioro?
 — Przypuszczam, gdyż powiadają, że to bardzo silny mężczyzna.
 — Tak, to prawda. A więc rzecz załatwiona; płynie zaraz z nami. Ale gwiazdy, te gwiazdy!
 — Cóż takiego?
 — Czy nie uważacie, że coraz bardziej jaśnieją?
 — Rzeczywiście.
 — A więc będą się razem z niebem odbijały we wodzie; to niedobrze!
 — Chcieliście niedawno płynąć aż do księżyca. On was nie irytuje tak, jak gwiazdy?
 — Zdaje mi się, że dowcipkujecie, ale wiecie dobrze, co mam na myśli. Odbicie gwiazd we wodzie zdradzi nas.
 — Przed kim?
 — Przed strażnikami na wyspie.
 — Nie zdaje mi się.
 — Owszem! Rozważcie tylko: Woda jeziora z gwiaz-