Strona:Karol May - Niewolnice II.djvu/65

 — Nie zdołałem temu przeszkodzić stało się to zbyt nagle... I pocóżeś ty się oddalał!?
 — Więc powiedz wreszcie, co się stało?
 — Zamiast odpowiedzi, biadał dalej:
 — I ja mam z temi kobietami ruszyć sam przez pustynię! To była sprawka jednej, a co będzie, gdy wściekłość ogarnie wszystkie?
 — Człowiecze, odpowiadaj-że na moje pytanie! Chcę wiedzieć, co się stało!
 — Morderstwo, morderstwo, podwójne morderstwo! Chodź i popatrz!
 Wziął mnie za rękę i zaciągnął tam, gdzie żołnierze i kobiety tworzyły krąg dokoła jeńców. Kiedy nadszedłem, otworzyło się koło, a, wszedłszy do środka, zobaczyłem Ben Kazawiego i brzydala, leżących w kałuży krwi.
Wszyscy zamilkli i oczy zwróciły się na mnie. Teraz już domyśliłem się wszystkiego i zacząłem szukać wzrokiem Marby. Stała wpobliżu z zakrwawionym nożem w ręku, a, patrząc na mnie zuchwale, zawałała:
 — Ukarz mnie, effendi! Oni mnie bili, a, krwawe pręgi można tylko krwią obmyć. Nie chcecie wydać ich mojemu plemieniu, więc odbyłam sąd sama. Z tamtymi zrób, co ci się podoba, ale ci dwaj musieli bezwarunkowo należeć do mnie. Powtarzam, ukarz mnie!
 Zbliżyła się i podała mi nóż.
 — Czyja to własność? — zapytałem.
 — Moja — odrzekł Ben Nil.

63