Strona:Karol May - Maskarada w Moguncji.djvu/117

 — Dajże więc!
 — Co? Skrzypce, czy puzon?
 — Wolę puzon.
 — Tu on jest!
 Handlarz wyciągnął instrument z kupy starego żelastwa.
 — Do licha! — zawołał trapper. — Ale ma blizny.
 — Czy może być inaczej? Czy nie mówiłem, że od tego puzonu runęły trzy mury w Jerycho?
 — Hm! Skoro tak jest! Ale widzę też dwie dziury.
 — Dlaczego łaskawy pan nie ma być zadowolony z tych dziur, co to są dobre dla muzyki i płuc. Nie trzeba dmuchać powietrza aż do samego końca. Samo wychodzi już przedtem przez dziury.
 — Istotnie. Ile to kosztuje?
 — Kosztowało mnie samego dziesięć talarów, to już oddaję za osiem.
 — Dobrze; oto pieniądze! Ale czy nie mógłbym zapłacić banknotem? Srebrny bilon przyda mi się później.
 Sępi Dziób wyciągnął z worka paczkę banknotów dziesięciotalarowych, z których wyjął jeden i położył na stole; resztę schował w kieszeń od spodni. Handlarz z zaciekawieniem śledził jego ruchy. Co za nieostrożność, tyle dziesięciotalarówek pchać do kieszeni!
 — Dostaję reszty dwa talary — rzekł Sępi Dziób. — Daj mi pan za nie okulary.
 — Jakie sobie łaskawy pan życzy? Czy mam dać binokle, lorgnon, czy monokl?
 — Coś, co się nadaje, do incognito.

113