Strona:Karol May - La Péndola.djvu/99

zostawiły na ukochanym niewola, głód, pragnienie i męka tęsknoty. Serce jej kurczyło się, walczyć musiała, by nie krzyczeć z litości i rozpaczy. Zapytała:
 — Cierpisz bardzo, najdroższy? Jesteś chory, wyczerpany?
 Mariano przezwyciężył powoli atak słabości. Otworzył oczy, policzki zaczęły mu różowieć. Po chwili odpowiedział:
 — Cierpiałem bardzo; kto wie, czy wytrzymałbym te cierpienia. Ale teraz znowu czuję napływ sił.
 Zaczęła go głaskać po twarzy, mówiąc:
 — Będziesz zdrów zupełnie, mój Alfredzie drogi, jak wtedy, w Hiszpanji. Będę się tobą opiekować, a potem...
 Przerwała, rumieniąc się aż po skroń.
 — A potem? — zapytał, tuląc się do niej.
 — Potem połączymy się na całe życie.
 Potrząsnął głową przecząco i odparł:
 — Nie wiem, czy się to stanie.
 — Dlaczego?
 — Nie znasz mnie. Wiesz o mnie bardzo niewiele, a zresztą, to, co wiesz, jest kłamstwem...
 Ostatnie słowa wypowiedział z widocznym wysiłkiem. Przez twarz Amy przebiegł wyraz lęku. Popatrzyła mu badawczo w oczy, ale wyczytawszy w nich tylko miłość bezgraniczną i smutek wielki, uścisnęta jego rękę i rzekła:
 — To cierpienia tak cię osłabiły i odebrały odwagę Gdy wyzdrowiejesz, wróci pewność i wiara. Nie wiele wiem o tobie, to prawda, ale wiem, że mnie kochasz i to mi wystarczy. O nic innego nie dbam.

97