Strona:Karol May - La Péndola.djvu/49

 Po pół godzinie słyszeć się dał lekki oddech chorej. Po chwili powieki poruszyły się, wyciągnęła rękę. Sternau musiał zebrać wszystkie siły, aby zapanować nad sobą, aby mu nie zadrżała ręka, w której trzymał dłoń hrabianki.
 Wreszcie powieki chorej zaczęły się podnosić. Otworzyła oczy, patrząc wokoło wzrokiem mętnym.
 — Boże, bądź mi miłościw... Od tej chwili zależy wszystko — modlił się Sternau.
 Wzrok hrabianki zaczął stopniowo nabierać wyrazu; nie patrzyła już tak nieruchomo.
 — Uratowana — szepnął Sternau.
 Wzrok Rosety krążył ze zdumieniem po otaczających ją przedmiotach. W pewnej chwili poczuła, że ktoś trzyma jej rękę. Zdumiona, kto to być może, zwróciła wzrok na Sternaua i, poznając go, zawołała:
 — Carlosie, czy to ty?
 — Tak — odparł Sternau drżącym głosem.
 — Gdzie jestem? Jak długo spałam?
 — Uspokój się; jesteś u mnie.
 — Jestem spokojna, bom przy tobie. Musiałam spać długo.
 — Bardzo długo. Byłaś chora.
 — Chora? Jakto? Wczoraj odprowadziłam Amy do Pons, potem wróciłam. Ciebie nie było. Poczułam się niezdrowa, chciałam się położyć, zasnęłam podczas modlitwy. Gdzie byłeś, Karolu?
 — W Barcelonie.
 — Dlaczego mnie nie uprzedziłeś?
 Po tych słowach z pod okna rozległo się ciche łkanie. Roseta usłyszała je i zapytała:

47