Strona:Karol May - Ku Mapimi.djvu/59

niemy się, lecz naprzód będziecie mi towarzyszyć do hacjendy del Erina.
 — Czy pojadę z eskortą wojskową?
 — Otrzymacie szwadron ludzi, z drugim ja powrócę. No, jazda.
 W minutę później dosiedli koni i ruszyli w towarzystwie kilku żołnierzy. Jeden z vaquerów musiał zostać przewodnikiem.
 W hacjendzie zauważono ich zdaleka. Mieszkańcy na wszelki wypadek zamknęli mocno bramę wjazdową. Juarez sam do niej zastukał.
 — Kto tam? — zapytał Arbellez.
 — Żołnierze. Otwórzcie.
 — Czego chcecie?
 — Do djabła, otwieracie, czy nie?
 Sternau, Unger i Mariana stali obok Arbelleza.
 — Czy mam otworzyć? — zapytał cicho don Pedro.
 — Otwórzcie — rzekł Sternau, — Jest ich przecież tylko paru.
 Gdy bramę rozwarto i jeźdźcy wjechali na dziedziniec, Juarez obrzucił bystrym wzrokiem zebranych wokoło niego mieszkańcow hacjendy.
 — Dlaczegoście nie otworzyli zaraz? — krzyknął groźnie.
 — Nie znamy was — odparł Arbellez. — Czy jesteście jednym z tych, których należy słuchać?
 — Nazywam się Juarez. Znacie moje nazwisko?
 Arbellez skłonił się z godnością.
 — Oczywiście, że jest mi znane, — odparł. — Wybaczcie, sennor, żeśmy zwlekali z otwarciem. Wejdźcie w nasz dom: jesteście miłym gościem.

57