Strona:Karol May - Bryganci z Maladetta.djvu/70

cy wszedł za hrabianką i doktorem, nie odważył się jednak powiedzieć ani słowa. Z przedpokoju drzwi prowadziły już wprost do gabinetu hrabiego. Były zamknięte. Roseta zapukała kilkakrotnie.
 — Kto tam? — zapytał wreszcie głos Alfonsa.
 — To ja — odpowiedziała hrabianka. — Otwórz.
 — Roseta? — zapytał Alfonso kwaśnym tonem. — Któż cię wpuścił? Czy służący nie poinformował cię o moim rozkazie?
 — Nie traćmy czasu na rozmowy. Otwieraj.
 — Proszę, wróć do swego pokoju. Lekarze nie chcą się zgodzić na niczyją obecność.
 — Moja obecność jest teraz konieczna, zwłaszcza, że niema jeszcze jedenastej.
 — Ojciec rozkazał, by operacja odbyła się teraz, a nie jest to widok dla oczu kobiety.
 — Muszę z nim naprzód pomówić!
 — To niemożliwe. Zaraz zaczynamy.
 Słowa te zostały wypowiedziane nie jak dotąd, spokojnie i grzecznie, ale w tonie niecierpliwym i kategorycznym. Hrabianka była oburzona.
 — Alfonsie — rzekła surowo — żądam, byś mi otworzył. Mam prawo i obowiązek pomówić z ojcem przed operacją.
 — Ojciec nie życzy sobie tej rozmowy. Zresztą, nie mam ochoty do gawędzenia poprzez drzwi. Odejdź, twoje pukanie na nic się nie zda.
 — W takim razie otworzę drzwi sama!
 — Spróbuj!
 Słowa te wypowiedział Alfonsa z akcentem szyderczej ironji, poczem odszedł ode drzwi.

66