Strona:Karol May - Benito Juarez.djvu/118

śmy ich otoczyli. Wtedy obydwaj powiedzą otwarcie, kim są, i zażądają, by oddział się poddał. Unikniemy napadu znienacka, który kosztowałby sporo krwi.
 — Może ma pan rację, sennor, lecz rola tych dwóch jest bardzo niebezpieczna. Któż się jej podejmie?
 — Ja, ja, — rozległo się wiele głosów.
 — Mamy dosyć odważnych ludzi — rzekł Sternau.
 — Niech pan wybiera.
 — To trudna sprawa; nie chciałbym nikogo obrazić. Indjan oczywiście wykluczamy. Mam wrażenie, że najlepiej będzie posłać Mariana i Piorunowego Grota.
 Obydwaj zgodzili się z największą radością. Odwiązali konie, wskoczyli na nie i ruszyli.
 — Za kogóż się podamy? — zapytał Mariano.
 — Oczywiście, za strzelców, — odparł Unger.
 — Dobrze. Jakiego pochodzenia?
 — Jestem Niemcem i to im oświadczę.
 — A jam francuski zastawiacz sideł.
 — Dobrze. Nazywam się Unger; nie przeinaczam mego nazwiska.
 — Ja zaś Lautreville, to przecież moje dawne nazwisko. Przybyliśmy z Laredo przez Rio del Norte i chcemy się dostać do Francuzów, aby walczyć przeciw temu przeklętemu Juarezowi.
 — Świetnie — rzekł Unger z uśmiechem. — A więc naprzód!
 Zatoczyli w galopie koło tak, by obozujący mieli wrażenie, że przybywają z północy. Zwalniajac biegu, zatrzymali konie na skraju lasu. Ujrzeli promień światła,

112