Strona:Karol May - Benito Juarez.djvu/119

padający na trawę. Usłyszeli również poszczególne głosy. Zatrzymali się. Unger zawołał głośno:
 — Hola, cóż to za ogień w lesie?
 Rozmowa umilkła; po dłuższej pauzie ktoś zapytał:
 — Kto tam?
 — Dwaj strzelcy. Czy można się zbliżyć?
 — Zaczekajcie.
 Kilku ludzi wstało i podeszło do przybyszów, trzymając w ręku pochodnie. Jeden zapytał z dumną, ponurą miną:
 — Czy jest was więcej?
 — Skądże znowu — rzekł Mariano z uśmiechem.
 — Nie jesteście mi potrzebni.
 — Ale wy nam.
 — Poco?
 — Do licha! — zaklął Unger. — Poco? Czyż to nie radość spotkać ludzi w dzikim lesie?
 — Cieszycie się napróżno.
 — Nie gadajcie głupstw! Jechaliśmy cały dzień; chcieliśmy właśnie odpocząć, a tu widzimy ognisko. Chyba pozwolicie nam zagrzać ręce?
 Oświetliwszy przybyszów pochodnią, nieznajomy rzekł ponuro:
 — Chodźcie więc, lecz miejcie się na baczności. Zły los was czeka, jeżeli przybywacie w niedobrych zamiarach.
 Zsiedli z koni i, ciągnąc je za sobą, ruszyli za Meksykanami. Gdy doszli do ognisk, powstała reszta Meksykan, chcąc się przyjrzeć niezwykłym gościom. Unger i Mariano przywitali ich swobodnie, ściągnęli

113