— Nieprawda, bo moje!
A śmierć znów krzyknęła i tupnęła nogą:
— Nieprawda, bo moje! bo jak ja trzymałam, toś ty przed kościołem stał i piał.
— To cóż z tego, ale ja téż trzymał!
A śmierć mówi tak:
— No, ciekawam — spytamy sie!
— To sie spytaj, sucha, nigdy nie podléwana!
I okropnie sie zaczeni obydwoje kłócić, tak, że aż jéj djabeł powiedział, że choćby świętego z tego świata zabrała, to jéj go wydrze. Śmierć okropnie rozzłoszczona i rozżalona na djabła, poleciała skarżyć Panu Bogu, że djabeł sie sprzeciwia woli Boskiéj, że Pan Bóg dziecko przeznaczył dla siebie, a on sie sprzécza, że to bedzie jego. Pan Bóg sie okropnie zgniéwał na djabła, kazał świętemu Michałowi Archaniołowi uwiązać tego djabła na grubym łańcuchu w samem środku piekła — i od tego czasu jest Ancychryst.“[1]
Także o kumotrostwie śmierci opowiadają sobie chłopi w Zabrzeży, ale w tej powiastce kryje się tylko piękna przenośnia.
„Jednemu biydnemu chłopu urodziuło sie dziecko, ale niwto nie kciáł mu go do krztu trzymać. Tak zaprosiuł on na kumotrów gróbarza i śmierć. Śmierć obiecała go bez posłów za to uwiadomić o swoim przyściu. Pierwsy posoł będzie, ze zacnies słabówać; drugi, ze ci zęby wylecą; a trzeci, ze ci włosy zesiwieją. Potym sama przydę po ciebie. A gróbarz obiecał go pochować.
Ch(ł)op juz sie zestarzáł, ale zál mu buło umiyrać. Ráz uźrała jego baba, jak śmierć mignąła sie popod okna. Powiedziała chłopu, zeby sie skruł (skrył) zaráz za piecek i przykryła go pierzynąm. Po kwili wchodzi śmierć do izdebki i pytá sie, cy jes kumotr w domu. Baba powiedziała, ze go niema. Wtedy ona zaźrała za piecek i posła. Skoro śmierć juz wysła, odkrywa baba chłopa, a on juz niezywy.“
Dzisiejsza śmierć więcej tajemnicza, o wiele groźniejsza. Dziś, by człowieka niespodzianie zaskoczyć, w byle co się przemienić może: „W co tylko chce, w to się przemienić może.“ Widziano ją w postaci gęsi, białej wrony, księdza w komeżce
- ↑ Krakowskie przedmieścia.
