Strona:Karol Irzykowski - Z pod ciemnej gwiazdy.djvu/98

 — Sprowokował nas pan czekoladą. Cze-ko-la-dą! — podniósł głos delegat.
 — Czy nie była dobra? A piwko jak panom smakowało? — dodałem, aby widzieć, jak będzie wyglądała wściekłość delegata.
 Głowa jego zaczęła się obracać nakształt tarczy, wysadzanej blisko brzegów wirującemi również z gniewu oczyma jak drogiemi klejnotami, a w środku usta okrągłe jak ryj wydawały coś w rodzaju bulgotu. Gdy się wreszcie uspokoił i zatrzymał, rzekł:
 — Zginiesz pan.
 — Za co?
 Delegat zawahał się.
 — Za to, że pan lekceważysz nas, duchy, ba, nie wierzysz pan nawet w nasze istnienie. Czyhaliśmy tu na pana. Musimy pana namacalnie przekonać.
 — Ale jeżeli to uczynicie, jakże potem uwierzę?
 Delegat przeczuwał w tem pytaniu jakiś haczyk i zastanawiał się ponuro, poczem zakonkludował:
 — Pan myśli w tej chwili, że my, duchy, tępo myślimy. Że my, duchy, nie jesteśmy inteligentne.
 — Tak, macie za mało w sobie ducha.
 — Za to wyrzucimy pana przez okno!
 Oblizał się do tego pomysłu.
 — Ja będę krzyczał.
 — Nie usłyszą pana.
 — Za mały otwór.
 — Na pańskiego astralnika wystarczy.
 — Ja mam astralnika? Proszę bez impertynencyj.
 — I pan, i pan go ma.
 — Dlaczego się tu nie zjawia? Pokażcie mi go panowie.
 — Pan sam jest swoim astralnikiem.