Strona:Juljusz Verne-Zielony promień.djvu/092

 — Na wyspie Seil — przemówił Olivier Sinclair — niepodobna nam zamieszkać nawet na dni kilka. Oprócz tego, że narazilibyśmy swoje zdrowie, nie osiągnęlibyśmy celu, ponieważ obszar horyzontu morskiego jest zbyt ciasny, a jeżeli pomyślna pogoda da długo na siebie czekać, to być może, że słońce zachodzące właśnie naprzeciw Seil, będzie się wtedy znajdować za wyspami Kolonsay i Orsay, i my go z wyspy Seil nie zobaczymy. Musimy znaleść miejsce bardziej oddalone od archipelagu Hebrydzkiego, gdzieby przed naszemi oczami odsłaniał się nieograniczony ocean Antlatycki.
 — Pan może znasz takie miejsce? — zapytała z ożywieniem panna Campbell.
 Bracia Melwill oczekiwali równie niecierpliwie na odpowiedź młodego człowieka.
 — Miss Campbell, — rzekł — podług mego zdania jest miejsce które znajduje się w lepszych warunkach, niż Oban; ono leży w blizkości Mull — to śliczna wysepka Jona.
 — Jona! wykrzyknęła miss Campbell, — Jona! słyszycie drodzy wujaszkowie, a my jeszcze nie jesteśmy tam?
 — Będziemy tam jutro — powiedział Sam.
 — Jutro przed zachodem słońca — dodał Seb.
 — Więc jedźmy — mówiła miss Campbell — a niech wujkowie wiedzą, że jeżeli na Jonie także nie znajdziemy dość rozległego horyzontu, to pojedziemy szukać innego miejsca, objedziemy cały zachodni brzeg