Strona:Juljusz Verne-Podróż podziemna.pdf/195

Jesteśmy zgubieni! Ale nie jestem pewny, czy to powiedział.
 Napisałem mu te słowa: Zwińmy żagiel. Dał mi znak, że się godzi.
 Nie miałem czasu podnieść ręki do masztu, gdy naraz wybuchł snop ognia u góry. Maszt i żagiel zostały spalone w jednej chwili.
 Była to kula ognista, która spacerując po falach, spaliła nasz maszt i żagiel.
 Kula ta zaczęła przeskakiwać do naszych bagaży.
 A więc skierowuje się na worek z żywnością, na skrzynkę z prochem.
 Boże! jesteśmy zgubieni! Ale nie, odlatuje, zbliża się do Jana, który patrzy na nią zdziwiony, potem kieruje się na mego stryja, który stara się ją wyminąć, na mnie wybladłego i drżącego z przerażenia, skacze koło moich nóg.
 Odór gazu napełnia powietrze, przenika nam w gardło i płuca. Zaczynamy dusić się.
 Broń, drągi żelazne, guziki blaszane u ubrania wszystko porusza się gwałtownie, nawet gwoździe z butów wylatują do fal. Chwila jeszcze a pociągnie i mnie do morza!
 Naraz zjawia się światło niezwykłe, świat