Strona:Juljusz Verne-Podróż podziemna.pdf/188

 Jakiż to musi być potwór, który wyrzuca takie fale wody przy oddychaniu!
 O ósmej godzinie wieczorem znajdowaliśmy się od niego zaledwie o dwie mile.
 Czy było to przywidzenie wskutek strachu? Wydał mi się długim nieskończenie.
 Jest zupełnie nieruchomy i jakby uśpiony.
 Ale cóż to za olbrzym! Tysiące wielorybów możnaby nim nasycić!
 Strach mną owłada. Boję się zbliżyć do potwora, a jednocześnie chcę wiedzieć czemprędzej, kto to taki.
 Wtem przewodnik nasz powstaje i w skazując palcem na masę, mówi:
 — Wyspa!
 — Wyspa! — krzyczy stryj.
 — Wyspa! — powtarzam, wzruszając ramionami,
 — Napewno! — powtarza profesor, wybuchając śmiechem.
 — A ta kolumna wody?
 — Gejzer, — mówi Jan.
 — Ależ tak, gejzer! — przyświadcza profesor, — taki sam, jak w Islandji.
 Ależ to śmieszne być tak zawiedzionym, żeby przyjąć wysepkę za zwierzę przedpotopowe, zachowane w morzu.
 Im bardziej zbliżamy się do wyspy, tem większe strugi wody wytryskują z jej środka.