Strona:Juljusz Verne-Podróż podziemna.pdf/184

zbliżają! Z jednej strony krokodyl, z drugiej wąż straszliwy. Reszta potworów znikła w głębinach morza.
 Chcę dać ognia, ale Jan ruchem ręki powstrzymuje mnie.
 Dwa potwory są od nas tylko o pięćdziesiąt rzutów.
 Raptem rzucają się na siebie zaciekle, i wściekłość ich wzajemna nie pozwala im dojrzeć nas.
 Bitwa wre już o sto rzutów od tratwy. Widzimy już doskonale straszne monstra.
 Naraz przychodzi mi na myśl, że teraz i inne potwory przyłączą się do tej walki, a więc, mors, wieloryb, jaszczur i żółw.
 Widzę je, zbliżające się do walczących. Pokazuję ich Janowi.
 Ten kręci głową, mówiąc: Tylko dwa.
 — Jakto dwa?
 — Ależ on ma rację! — woła stryj, trzymając u oczu lunetę.
 — Ależ nie może być! — zaprzeczyłem.
 — Ależ tak! — mówi stryj, — jeden z tych potworów ma głowę jaszczura, czaszkę morsa, żęby krokodyla, i to właśnie nas zwiodło.
 Jestto najstarszy obraz Ichtjosaurusa!
 — A drugi!
 — Drugi jest wężem schowanym w sko-