Strona:Juljusz Verne-Podróż podziemna.pdf/183

 — Co ci się stało? — wykrzyknął stryj.
 Jan wskazał palcem czarną masę, która wydobywała się, to znów zanurzała w wodę.
 Spojrzałem i wykrzyknąłem.
 — Ależ to olbrzymi mors!
 — Tak, — potwierdził stryj, — a oto tutaj jaszczur morski, doprowadzony do kolosalnych rozmiarów!
 — A tam dalej potworny krokodyl! Czy widzicie tę paszczę szeroką i rząd zębów, w które jest uzbrojony? Ach! oto ginie.
 — Wieloryb! Wieloryb! — wołał z kolei profesor. — Widzę te olbrzymie potwory!
 Podnosiły się z fal, to znów opadały, rozrzucając wokoło siebie fale i zabarwiając morze na kolor swej skóry.
 Jan chciał umknąć od potworów w przeciwną stronę, lecz na drugim krańcu ujrzeliśmy potwory nowe.
 A więc był tam żółw olbrzymiej wielkości, którego długość wynosiła czterdzieści stóp, wąż długości trzydziestu stóp i inne.
 Ucieczka była niepodobieństwem. Płazy te zbliżały się, kręciły się koło tratwy z nadzwyczajną szybkością, kreśląc koła na falach.
 Ująłem karabin, ale cóż może pomódz kula wobec łusek tych stworzeń?
 Strach odebrał nam mowę. Oto już się