Strona:Juljusz Verne-Podróż podziemna.pdf/085

dwie mile tych naturalnych schodów górskich i zatrzymaliśmy się już w pobliżu naszego celu.
 Morze, któreśmy doskonale mogli obserwować wówczas, znajdowało się od nas na wysokości dwóch tysięcy stu stóp.
 Doszliśmy do granicy wieczystych śniegów w Islandji, które rzadkie są w tym kraju z powodu wilgoci klimatu.
 Zrobiło się bardzo zimno. Wicher wiał z całą mocą. Byłem znużony niezmiernie. Profesor zauważył to moje zmęczenie, a widząc, że nogi odmawiają mi posłuszeństwa, zaproponował, pomimo wskazanego pośpiechu, abyśmy odpoczęli.
 Oznajmił też o tem przewodnikowi w jego języku, a ten kiwnął głową i wyrzekł: Iść prędzej na bok.
 — Trzeba iść wyżej, — rzekł stryj.
 Potem spytał przewodnika o powód tego pośpiechu.
 Nic nie mówiąc, wskazał mu niezwykłe widowisko.
 Trzej islandczycy patrzali przerażonym wzrokiem w przestrzeń. I w rzeczywistości było się czego obawiać.
 Zwróciłem oczy na płaszczyznę, i cóż zobaczyłem?
 Oto ogromna kolumna z kamieni poru-