Strona:Juliusz Verne - Rozbitki.pdf/54

na trzeci dzień, to jest wtedy, kiedy już znaczna część bagażów znajdowała się na lądzie, niebo pokryto się ciemnemi chmurami.
 — Nowa burza się zbliża — rzekł pan Hartlepool.
 — A z nią deszcz, który przeszkodzi nam w pracy przy zakładaniu naszej kolonji.
 — Chwała Bogu — mówił dalej p. Hartlepool — że choć część namiotów i domków, dzięki pańskiej energji, mamy ustawionych. Choć z trudem i bez wygód, ale nasi towarzysze mogą w nich znaleźć schronienie. Na lądzie afrykańskim nie czekałoby ich nic lepszego. Gdyby nie pańska energja, nie byłoby tego... Mielibyśmy tylko sprzeczki dwóch przywódców i ich zwolenników: Lewis dowodziłby, że świat jest czarny, a Beauval, że biały. Nikt nie wziąłby się do pracy, i wszyscy na «Jonatanie» rozpaczaliby teraz, gdy burza i ulewa grozić nam znowu zaczyna.
 Kaw-dier podniósł wzrok na zachmurzony widnokrąg, poczem rzekł:
 — Nietylko zbliża się wielka burza, ale zdaje się, że ulewa potrwa kilka dni.
 Słowa jego niebawem sprawdziły się.
 Przez trzy doby szalał w okolicy wyspy Hoste i archipelagu istny huragan. Rzęsisty deszcz padał bez przerwy dni kilka. Jednej nocy usłyszano wśród ryku wzburzonych bałwanów morskich jakiś trzask przeciągły.