Strona:Juliusz Verne - Rozbitki.pdf/152

dem pobiegło w kierunku domu, sam zaś Pawełek chciał za nim szybko opuścić grotę. W tej chwili atoli zawadził nogą o kamień, który z hałasem potoczył się do dolnej groty. Chłopiec potknął się i upadł na ziemię.
 Dał się słyszeć wtedy głos Freda Moora:
 — Niebezpieczeństwo!.... Ktoś tu jest, jesteśmy zdradzeni!...
 I nim chłopiec zdążył się podnieść, już Moor pochwycił go w swe ręce.
 — Co tu robisz? — zapytał groźnie.
 — Bawię się — odrzekł Pawełek.
 — Kłamiesz! — krzyknął zbrodniarz. — Powiedz prawdę!
 Mówiąc to, uderzył chłopca z całej siły. Lecz Pawełek zaciął się i pomimo razów spadających na niego, nic nie odpowiedział.
 Moor pochwycił go i przyprowadził przed Doricka i jego towarzyszy.
 — Co z nim zrobić? — zapytał. — Najlepiej byłoby o tak!...
 Nie dokończył, tylko ręką ścisnął za gardło chłopczynę.
 — Nie!... nie trzeba!... Nie duś go!... — rzekł Dorick. — On o niczem nie wie... Rozmowy naszej nie słyszał...
 — A jeśli słyszał?
 — W takim razie, dla bezpieczeństwa naszego i spokoju, zwiąż go i zaknebluj mu usta... Do jutra może tak przeleżeć w tej grocie...