Strona:Juliusz Verne - Rozbitki.pdf/151

 Pawełek z przerażeniem pomyślał, że może to istotnie są zbójcy.
 — Towarzysze! — mówił ktoś w pieczarze — godzina czynu wybiła!...
 Był to głos Doricka Lewisa.
 — Zamach nasz nie udał się!... Kaw-dier żyje!... gmach ratusza stoi nienaruszony... Trzeba działać w inny, bardziej stanowczy sposób...
 — W jaki? Mów!
 — Mamy proch w tej grocie ukryty... Dwie bomby mam już z niego przygotowane...
 — Tak — mruknął Fred Moor, — bomby są, ale kto je w Kaw-diera rzuci?...
 — Ja! — odrzekł z zawziętością Dorick.
 — Kiedy?
 — Dziś w nocy, gdy będzie obchodził straże, głowa jego spadnie do moich nóg.
 Nastała cisza. Rozmowę dalszą prowadzono już szeptem.
 Pawełek zdrętwiał z przerażenia, serce jego ścisnął ból i gniew.
 — Jakto, więc jego ukochany opiekun ma zginąć tego wieczoru?... Mają go zabić złoczyńcy?...
 Chłopiec uczuł gwałtowne pragnienie ratowania Kaw-diera, uprzedzenia go o grożącem mu niebezpieczeństwie.
 — Zol — zawołał na psa, — biegnij do pana, sprowadź tu ludzi!
 Zmyślne zwierzę, jakby go zrozumiało, pę-