Strona:Juliusz Verne - Podróż do środka Ziemi.djvu/155

 1. Hans.
 2. Profesor Lidenbrock.
 3. Ja.
 Wszyscy trzej zachowywaliśmy najgłębsze milczenie, przerywane tyko niekiedy spadającym w przepaść oberwanym ułamkiem skały.
 Z niemałą trwogą, spuszczałem się, ściskając w jednej ręce oba sznury, a w drugiej okuty kij, którym macałem pod sobą. Trapiła mnie wciąż ta myśl, że może nam w pewnej głębokości zbraknąć punktu oparcia, a przytem lina zdawała mi się zbyt słabą, aby mogła ciężar trzech ludzi wytrzymać, używałem jej przeto jak można najoszczędniej, skacząc po występach z zadziwiającą ekwilibrystyką.
 Gdy czasem który ze stopni poruszył się pod nogą Hansa, ten zaraz ostrzegał swym zwykłym, spokojnym tonem:
 — Gif akt!
 — Baczność! — powtarzał stryj.
 Po półgodzinnej takiej podróży, natrafiliśmy na dużą skałę, wystającą ze ściany otworu kraterowego.
 Hans potrząsnął silnie jednym końcem sznura, drugi spadł, zmiatając po drodze drobne kamyki i kawałki lawy, które jak deszcz lub grad spadały na nas, zasypując oczy.