Strona:Juliusz Verne - Na około Księżyca.djvu/56

Ardan — to ja was chciałem zbudzić tem sielskiem pieniem.
 Rzekłszy to, zapiał tak wspaniale kukuryku, jakiegoby się najdumniejszy kogut nie powstydził.
 Dwaj amerykanie nie mogli się powstrzymać od śmiechu.
 — To piękny talent — rzekł Nicholl, patrząc podejrzliwie na swego towarzysza.
 — To żart zwykły w moim kraju — odpowiedział Ardan — jest to właściwość galicka, że udawanie koguta i w najlepszych nawet uchodzi towarzystwach.
 Potem, zmieniając temat rozmowy, zapytał:
 — Czy wiesz, Barbicane, o czem ja myślałem przez noc całą?
 — Nie wiem — odpowiedział prezes.
 — O naszych przyjaciołach z Cambridge. Zapewne już zauważyłeś, żem kompletnie nieświadomy w rzeczach matematyki dotyczących. Nie mogę więc sobie wyobrazić, jakim sposobem nasi astronomowie mogli obliczy szybkość początkową, którą pocisk powinien mieć przy wystrzeleniu go z kolumbiady dla dojścia na księżyc.
 — Chcesz powiedzieć — rzekł Barbicane — dla dojścia do tego punktu obojętnego, gdzie zrównoważają się przyciagające siły ziemi i księżyca? Bo z tego punktu, leżącego w dzie-