Strona:Juliusz Verne-Podróż naokoło świata w 80-ciu dniach.djvu/271

 — Mnie, pani — odpowiedział chłodno dżentelman — mnie niczego nie trzeba.
 — W jaki sposób myślisz pan urządzić sobie życie?
 — W taki, jaki powinienem.
 — W każdym razie — rzekła młoda kobieta — nędza nie powinna dosięgnąć takiego człowieka jak pan. Przyjaciele pańscy...
 — Nie mam przyjaciół...
 — Krewni...
 — Nie mam ich już.
 — W takim razie jesteś godzien litości, gdyż samotność jest rzeczą smutną.
 — Jakto, ani jednego serca, któreby brało udział w jego zmartwieniach? Przecież powiadają, że we dwoje znosi się łatwiej nawet nędzę!...
 — Tak mówią, pani!...
 — Panie Fogg — rzekła wtedy pani Aouda, podniósłszy się i wyciągając rękę ku niemu — przyjmujesz mnie pan jako przyjaciółkę i krewną jednocześnie. Czy chcesz mnie pojąć za żonę?
 Pan Fogg, usłyszawszy te słowa, podniósł się również.
 — Kocham panią — rzekł z prostotą — i jestem cały na jej usługi.
 Zadzwoniono na Obieżyświata, który wnet przybył.