Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - Miasto mojej matki.djvu/50

by codziennie na noc i na rano nakręcić gwiazdy, słońce i wszystkie księżyce?!
 Nie kupiłbym wszechświata, bo to się złamać mogło a nakręcanie nie było takie proste. Ale żeby można choćby za dukata dostać naszą tacę?! Dla niej przecież właściwie odbywały się wszystkie polowania, dla niej musiał się pocić w skarbonce mój miedziak. Gdyśmy wrócili z imienin katechety, opowiedzieli o wszechświecie i o wszystkiem, jak było, oświadczyłem, że chcę mieć dukata, by „sobie kupić jedną rzecz“.
 — Jaką rzecz? — spytała matka, kołysząc się na bujaku.
 — Tacę.
 — Tacy nie można kupić. To pamiątka. Nasza pamiątka, twoich rodziców, twego ojca i matki.
 — Za całego dukata!
 — Nie chodzi wcale o pieniądze. Taca jest pamiątką naszej młodości.
 — Ale dukat jest złoty!
 — Tymczasem taca ta jest tylko pozłacana, — zauważył niecierpliwie ojciec.
 Z chciwości ślina mi napłynęła do ust. — Dukat jest złoty, — krzyknąłem.
 Matka zaczęła się śmiać. — Wszystko jedno, czy złoty, nie sprzedamy ci przecież tacy. Wstydziłbyś się napewno kupować cokolwiek od własnych rodziców.
 — W takim razie, — pamiętam, że gdym to mówił, szarpnęło się coś we mnie, jakby zwierz dziki skoczył z miejsca na miejsce, — w takim razie zaczekam. Wezmę ją sobie, jak umrzecie.