Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - Czarne skrzydła Lenora.djvu/13

 Rzecz taka możliwa jest tylko pomiędzy braćmi: obrzydzenie, płynące z najdroższego podobieństwa.
 — Jesteś idiota — obruszył się Stanisław.
 — Nie. Każdy, kto przerwie swe zajęcie i bodaj trzy minuty popatrzy przytomnie na to, co go otacza, wierz mi, zawyje z przerażenia! Trzy minuty ścisłości, „buddystyczne“ trzy minuty. Dlatego górą nasze wynalazki.
 — Żeby tylko ojciec chciał dać pieniądze.
 — Niech nas spłaci — grymasił Tadeusz — z rozkoszą sprzedam mu synostwo.
 — Ja też.
 Zaczęli liczyć przypuszczalne dochody ojca. Diety poselskie, pensję redaktorską jedną, drugą. Tu i tam jakiś udział? Chyba też jakieś mocne akcje?
 Cyfry sumowali na zatłuszczonym rachunku restauracyjnym.
 — Ojciec może dać akurat, ile nam trzeba do pchnięcia wynalazków naprzód. Wtedy raz na zawsze spadamy mu z karku.
 Stanisław nie był za natychmiastowym spadaniem z karku.
 — No więc ja kwituję z uniwersytetu, a ty będziesz dalej trzymał się nafty. Liczmy teraz wydatki. Ileż go kosztuje dom?
 Domem nazywano matkę, żyjącą cierpliwie w pięciu dawnych, jakże dawnych pokojach. Finansowa dom nie był groźny.
 — Bierzmy dalej, idylla...