Strona:Julian Krzewiński - W niewoli ziemi.djvu/38

sobie w ten sposób zrewanżować poczciwemu Stefanowi.
 Tu »wujo« uścisnął obie dłonie Anatola bardzo serdecznie, jakby dziękując w imieniu amfitrjona za przyjęcie zaproszenia:
 Teraz Anatol zwrócił się do niezwykle, jak na niego, poważnego Karola.
 — Wprawdzie domyślam się, że jesteś śpiący, ale jednakże twoja powaga jest zbyt niezwykła nawet przy twem zmęczeniu.
 Roześmiał się szpareczkami swych oczu, ale jakby z pewnym przymusem.
 — Spałem tak krótko, — odrzekł, — a potem fabryka, nic dziwnego.
 — Coś ci jest? Jesteś niezwyczajny... zauważył Anatol i westchnął.
 Uczuł w sobie jakby żal do Karola, że ten nie spełnia swego obowiązku zwykłego rozpraszania chmur i podniecania w nim chęci do życia.
 Miał żal podświadomy, jak się go ma do słońca, za to, że je na chwilę chmura zakrywa.
 Wcisnął cytrynę do herbaty i prawie duszkiem wypił. Na propozycję wuja kazał podać drugą.
 Wuj zatopił się w studjowaniu dzienników i dwaj młodzi mogli spokojnie rozmawiać.
 Karol, jakby po pewnem wahaniu, przy-