Strona:Joseph Conrad - Zwycięstwo 02.djvu/168

Czy wyobrażał sobie że zapomniałem o twojem istnieniu? Jedno jedyne słowo, które wymówił, to było: „dwoje“. Przynajmniej tak to brzmiało. Tak, powiedział: „dwoje“; i że mu się to nie podoba.
 — Co to ma znaczyć? — szepnęła.
 — Wiemy co znaczy słowo: dwoje — prawda, Leno? Nas jest dwoje. Chyba nigdy jeszcze nie było na świecie dwojga ludzi tak bardzo osamotnionych! A może Wang chciał mi przypomnieć, że i on ma kobietę nad którą musi czuwać? Czemu taka jesteś blada, Leno?
 — Czy rzeczywiście jestem blada? — spytała niedbale.
 — Ależ tak! — Heyst był prawdziwie zaniepokojony.
 — W każdym razie nie ze strachu — oświadczyła szczerze.
 I rzeczywiście, zgroza, która ją ogarnęła, nie odebrała jej jednak panowania nad sobą; właśnie dlatego było to może jeszcze cięższe do zniesienia, ale nie pozbawiało jej sił.
 Z kolei Heyst uśmiechnął się do niej.
 — Nie widzę tu doprawdy żadnego powodu do strachu.
 — Chciałam powiedzieć, że nie boję się o siebie.
 — Mam cię za bardzo odważną — rzekł. Twarz jej znów się zaróżowiła. — A ja — ciągnął Heyst — taki jestem oporny w stosunku do wrażeń zewnętrznych, że nie mógłbym nazwać siebie odważnym. Nie reaguję dość mocno. — Zmienił ton. — Wiesz że dziś z samego rana byłem u tych ludzi?
 — Wiem. Bądź ostrożny! — szepnęła.
 — Ciekaw jestem, jak można być ostrożnym! Mia-