Strona:John Galsworthy - Święty.pdf/50

 — Żadnego, sir.
 — W takim razie nie dojdziemy do porozumienia, Jerzy.
 — Myślę, że nie dojdziemy. Kiedy z tobą mówię, sir, mam zawsze wrażenie, że walczę z człowiekiem, który ma jedną rękę związaną na plecach.
 — A ja znów mam wrażenie, że dyskutuję z człowiekiem, ślepym od urodzenia.
 A mimo to dyskutowali niejeden raz jeszcze od tego czasu; ale zawsze na twarzach ich pojawiał się ten dziwny uśmieszek; poważali się jednak wzajemnie i Pierson nie sprzeciwiał się małżeństwu córki z tym heretykiem, gdyż wiedział, że Jerzy jest szlachetnym i godnym zaufania człowiekiem. Ślub odbył się, nim ręka Laird‘a się wygoiła, tak, że młodzi przeżyli jeszcze jeden miodowy miesiąc, nim Jerzy powrócił do Francji, a Gracja do swego szpitala w Manchester. Od tego czasu spędzili razem jedynie dwa tygodnie w lutym.
 Po południu Jerzy poprosił o buljon, wypił go i rzekł:
 — Muszę coś powiedzieć twemu ojcu.
 Ostrzeżona bladością jego uśmiechniętych ust, Gracja odparła:
 — Powiedz mnie najpierw, Jerzy.
 — Pamiętasz naszą ostatnią rozmowę, Graci? a więc — niema niczego po drugiej stronie. Widziałem sam; otchłań czarna jak smoła.
 Grację przebiegł dreszcz.
 — Wiem. Powiedziałam to ojcu w nocy, kiedyś leżał nieprzytomny.
 Uścisnął jej rękę i rzeki:
 — Ja mu też chcę powiedzieć.
 — Tatuś powie, że w takim razie życie nie ma celu.
 — A ja twierdzę, że ma wtedy jeszcze większą wartość, Graci. Jak my je cudownie umiemy marnować — my, małpo-anioły. Kiedyż nareszcie staniemy się ludź-