Strona:John Galsworthy - Święty.pdf/334

 — O, nie tylko; pomaga nam wygrać wojnę.
 Wargi starej pani poruszyły się w kącikach; nie odpowiadała. — Głucha! — pomyślał.
 — Czy nie mogłaby mi pani powiedzieć, czy pani zna moich przyjaciół, lekarza Laird’a, jego żonę i pannę Pierson?
 Staruszka zachichotała cichutko.
 — O, tak! Piękna panienka; samo życie. Siadywała tu ze mną. Prawdziwa przyjemność patrzeć na nią; miała takie olbrzymie oczy.
 — Dokąd oni się przenieśli? Czy pani nie mogłaby mi powiedzieć?
 — O, nie mam pojęcia.
 Słowa te podziałały na Forta, jak zimny tusz. Chcial zawołać: — Niech pani przerwie na chwilę! Muszę wiedzieć! Cale moje życie zależy od tego! — Ale brząkanie drutów odpowiedziało: — A moje życie zależy od tego, by nie przerywać roboty.
 — Siadywała tam; zupełnie cicho, zupełnie cichutko.
 Fort spojrzał na ławkę pod oknem. A więc tam siadywała, zupełnie cicho.
 — Cóż to za straszna wojna! — rzekła stara pani. — Czy pan był na froncie?
 — Tak.
 — Pomyśleć tylko o tych wszystkich młodych dziewczętach, które nigdy nie będą miały mężów! To doprawdy okropne.
 — Tak, — rzekł Fort. — To okropne.
 W tej chwili usłyszał głos ode drzwi:
 — Czy pan pytał o doktora Lairda? Ich adres jest: East Bungalow, mały kawałek stąd na North Road. Każdy panu w8każe drogę.
 Fort odetchnął z ulgą; spojrzał z wdzięcznością na