Strona:Jerzy Szarecki - Na pokładzie Lwowa.djvu/112

narze nowoprzybyłego, widać było, że obecność
 jego jest dla nich bardzo nieprzyjemna.
 Jeden z nich, naprzeciwko którego usiadł ów
 pan w cyklistówce, wysoki, chudy brunet, zmierzył
 nieznajomego pogardliwym wzrokiem od stóp do
 głów, spojrzał mu w oczy i odezwał się:
 — Hm… tak.
 — Pan cywil jest, hę?
 Vis â vis spojrzało na mówiącego zdziwionym
 wzrokiem i nic nie odpowiedziało.
 — No i cóż się pan patrzysz — ciągnął dalej wy
soki marynarz, — widać przecież, że jesteśmy mary
narze, a nie szczury lądowe, tak, jak pan.
 — Widzę, widzę — odrzekł, uśmiechając się pan 
w cyklistówce; — panowie są ze Szkoły Morskiej.
 — Tak, jesteśmy uczniami oficerskiej Szkoły
 Morskiej.
 — Panowie teraz jadą na statek, w próbną po
dróż?
 — Pan skąd wie?
 — Tak mi się zdaje.
 — No, to dobrze się panu zdaje, rzeczywiście 
udajemy się w podróż na Maderę.
 — Ho, ho! Aż tak daleko?
 — Cóż to jest Madera? To nic nie jest — zabrał
 głos towarzysz chudego marynarza, gruby, rumiany