Strona:Jerzy Szarecki - Groźny kapitan.pdf/86

jeszcze do nikogo. Zagramy o nią w oczko! — zwraca się do Capa.
 — Gramy! — odpowiada sternik,
 I oto przy jednym ze stolików otoczeni pijanym tłumem towarzyszy dwaj przeciwnicy zaczynają grę o kobietę.
 Blada, drżąca dziewczyna z niepokojem przygląda się grze.
 Szczęście nie sprzyja Capowi. Przegrywa. Triumf maluje się na twarzy zwycięzcy. Olbrzymie szpony ręki wyciągają się po zdobycz.
 Cap odtrąca rękę.
 — Żądam rewanżu! — krzyczy — gramy jeszcze raz! Stawiam swoje buty do banku!
 Gra rozpoczyna się na nowo. Cap przegrywa drugi raz. Piękne, nieprzemakalne buty z pamiątkami po sztormach przechodzą na własność Francuza.
 — No, i cóż — drwi bezlitosny mat. — Buty moje i dziewczyna moja!
 Zakrzywione szpony znów wyciągają się po zdobycz. I znów pięść Capa odtrąca rękę przeciwnika.
 — Słuchaj! — woła, zrozpaczony — oto drogocenny złoty zegarek ojcowski, nie rozstaje się z nim nigdy. Zagrajmy o niego. Jeśli się nie zgodzisz, jak Bóg w niebie, psiakrew, carramba, pchnę nożem dziewczynę i ciebie!
 Szyderczy uśmiech wykwita na ustach tamtego.
 — Znów przegrasz — mówi przez zęby — a o cóż grasz — o dziewczynę czy o buty.
 — O nią gram, o nią! — krzyczy Cap, przyciskając do piersi rączkę dziewczyny.
 Po raz trzeci rozpoczyna się zażarta gra. Długo