Strona:Jerzy Szarecki - Groźny kapitan.pdf/76

 — Boże — błyskawicą przeleciało mu w myśli — znów bunt. Przyszli zabić ojca.
 — Kapitanie! — zawołał od drzwi jakiś zachrypły, drżący głos kobiecy — Kapitanie!
 Na dźwięk tego głosu chłopiec zwinął się w kłębek jak przeszyty strzałą.
 — Matka! — niemal wykrzyknął myśl, co raptem ak obuchem weń uderzyła — Matka! Zabije ojca!
 — Kapitanie! Kapitanie! — znów rozległ się okrzyk przy drzwiach.
 Lufa rewolweru niepewnym ruchem zataczała linję w powietrzu, nie wiedząc, w jakim kierunku posłać mordercze kule.
 Ciemność zalegała kajutę.
 — Kapitanie! Kapitanie! — rozległ się po raz trzeci niecierpliwy już okrzyk.
 Wówczas jedna tylko myśl powstała w umyśle chłopca: ratować ojca, ratować ojca za wszelką cenę, choćby sam zginąć miał przytem. Uświadomił sobie, że za chwil kilka zbudzony krzykiem korsarz zerwie się z kojki, a wtedy...
 — Kapitanie! Kapitanie! — ten krzyk już na pewno zbudził korsarza, gdyż kojka jego skrzypnęła lekko.
 W tejże samej chwili jednak z kanapy, na której leżał chłopak, rozległo się jego sapanie i umyślnie zgrubiały głos:
 — Nooo?!!
 Lufa rewolweru zdecydowanie i szybko odwróciła się od skrzypiącej kojki i błysnęła w jego kierunku.
 Powietrzem targnął głośny strzał. Ból ostry przeszył piersi malca. Jęknął głucho. Za pierwszym