Strona:Jerzy Szarecki - Groźny kapitan.pdf/58

szeniami płaszcza, pełnemi nabojów. W ręku ściskał mauzer.
 Gdy podszedł do schodni, ujrzał i uświadomił sobie naraz trzy rzeczy: „szczeniak“ stał z opuszczoną głową przy bezań maszcie, sternika już nie było przy szturwale, a na śródokręciu z grota luku ostrożnie, popychając się, wyłaziła gromada uzbrojonych w karabiny marynarzy.
 Bunt wybuchł. Groźny kapitan zaczął działać błyskawicznie.
 — Na ster! — krzyknął do malca, stojącego przy bezań maszcie — steruj dalej Nord-Ost! Prędzej!
 Chłopak podbiegł do kompasu, szprychy szturwału ujął w ręce.
 Groźny kapitan stanął przy schodni z mauzerem w ręku.
 Zbrojny tłum marynarzy wyległ na pokład i powoli, popychając jeden drugiego, sunął w kierunku rufy.
 — Ej, wy! — krzyknął zgóry korsarz — co was się taka gromada zebrała? Skąd wzięliście te karabiny?!
 Na dźwięk głosu groźnego kapitana zbuntowana załoga stanęła jak wryta. Lecz czarny, który podburzał marynarzy, wystąpił naprzód i zawołał:
 — Zawracaj na Maderę, kapitanie! Nie chcemy ginąć!
 Korsarz skierował lufę rewolweru w jego stronę.
 — Więc bunt?! — krzyknął groźnie.
 — Bunt! — nieludzkim głosem wrzasnął czarny.
 Dwa ogniki wystrzałów raz po raz buchnęły w ręku korsarza. Ciało jakieś runęło ciężko na deski pokładu.