Strona:Jerzy Szarecki - Groźny kapitan.pdf/55

 Jeszcze czekał.
 — Nie, niema nikogo — mruknął, zaniepokojony kierując się do schodni, prowadzącej na jut.
 Raptem sylwetka jakaś wyrosła przed nim w ciemności. Zatrzymał się.
 — Kto to? — spytał — bosman?
 Postać stała, milcząca i nieporuszona.
 — Kto to, pytam się! — huknął groźny kapitan — co milczysz jak śledź?!
 Postać zrobiła kilka kroków naprzód, i gdy weszła w krąg światła od latarni kompasowych, groźny kapitan ujrzał przed sobą mizerną figurkę „szczeniaka“.
 — Co robisz tutaj? — spytał surowo. — Nie wiesz, że na rufę z całej załogi ma prawo wchodzić tylko bosman? Czy znów chcesz otrzymać linki jak wtedy, gdyś się zakradł do mojej kajuty? Co? Odpowiadaj, szczeniaku!
 — Przebacz, kapitanie — rzekł drżącym głosem chłopak — przyszedłem tu tylko dlatego, żeby cię przestrzec przed niebezpieczeństwem.
 — Co za niebezpieczeństwo? — korsarz surowo zajrzał w oczy malca — co za niebezpieczeństwo dla mnie? Przed tym sztormem może, który już trwa od kilku dni, chciałeś mnie ostrzec?
 — Bunt! Bunt się gotuje przeciwko tobie, kapitanie — wyjąkał chłopiec.
 — Bunt? — oczy korsarza błysnęły gniewnie — więc cóż z tego, że bunt? Poskramiałem już nieposłuszeństwo mojej załogi! Gdzież niebezpieczeństwo?
 — Ale oni chcą ciebie zabić, kapitanie! — krzyknął chłopiec głosem, w którym dźwięczały łzy. —