Strona:Jerzy Szarecki - Groźny kapitan.pdf/23

 — Wiem wszystko — powtórzyła raz jeszcze uparcie.
 W jedną groźną linię nad oczami zeszły się czarne krzaczaste brwi korsarza.
 — Nie drwij sobie ze mnie, dziewczyno! — rzucił ostro — młoda jeszcze jesteś, szkoda ciebie. Poco paplesz bez sensu?
 — Nie boję się śmierci — rzuciła gwałtownie — lecz i bez pogróżek paplać nie będę, jeśli... jeśli mi dasz coś!
 Rękę zanurzył w kieszeni, rublami brzęczącej.
 Odwróciła się ze wzgardą.
 — Nie jestem żandarmem — wycedziła powoli.
 — Cóż więc chcesz ode mnie — zdumiał się groźny kapitan.
 Oczy Greczynki spoczęły, ciepłe i uśmiechnięte, na jego twarzy.
 — Daj mi... daj mi... całusa! — krzyknęła i parsknęła głośnym śmiechem.
 Wybuchnął śmiechem i groźny kapitan.
 — Co ty wygadujesz, dziewczyno?! — zawołał — nie całuję kobiet, wywietrzały mi już z głowy te głupstwa!
 — Nie całowałeś nigdy? — spytała, a w oczach jej odmalowało się niekłamane zdumienie.
 — Ach, kiedyś, kiedyś, gdy jeszcze bardzo młody byłem — wyrzekł powoli.
 Znów się zaśmiała.
 — Teraz to cóż? Stary jesteś, czy co? Ile masz lat?
 — Trzydzieści pięć — odparł korsarz — ale stary już jestem, nie ciałem wprawdzie, lecz duchem.