Strona:Jerzy Szarecki - Groźny kapitan.pdf/142

 Blade wargi nieznajomego wykrzywił dziwny uśmiech.
 — Powtarzam, jestem kapitanem „Niobe“...
 Oficer drgnął, ogarnięty przerażeniem, wydało się mu, że oczy kapitana zajarzyły się strasznym, niesamowitym blaskiem.
 W mgnieniu oka świstawka znalazła się przy ustach porucznika.
 Ruch ręki kapitana powstrzymał świst.
 — Nie trzeba — rzekł powolnym, głuchym głosem — odchodzę, i nie zobaczymy się więcej nigdy, chyba, że kurs, jakim płynie statek, pozostanie bez zmiany...
 Nieznajomy odwrócił się i skierował ku drzwiom kajuty. Chwila — i w kajucie nawigacyjnej został sam porucznik.
 Jednym skokiem oficer znalazł się na pokładzie. Bystrem spojrzeniem rozejrzał się wokoło. Przy prawym baksztagu widniała jakaś ciemna sylwetka.
 — Kto tu? — rzucił pytanie porucznik.
 Milczenie. Oficer postąpił kilka kroków naprzód. W migotliwem świetle latarń okrętowych błysnęła lufa rewolweru. Ciemna postać drgnęła i zaczęła się oddalać ku burcie.
 — Stój! — huknął oficer — stój, jeśli ci życie miłe!
 — Radzę zmienić kurs o dwa i pół stopnia — doleciał z oddali przyciszony głos. Postać stanęła przy burcie.
 Przeraźliwy świst rozdarł martwą ciszę mgły.
 I gdy pierwszy ton zawibrował w powietrzu, tajemnicza postać znikła w ciemności. Gdzieś się rozpłynęła. Przepadła.