Strona:Jerzy Bandrowski - Zolojka.djvu/291

 — Co to może kosztować? Pięć detków? To masz.
 — Pan Kułak! Doch ja teraz po tę garść gwoździ za pięć detków muszę do Puecka być wyjechany!
 — Co mnie to obchodzi! Ja ci za gwoździe daję dziesięć razy więcej, niż były warte.
 — Ja doch pańskiego nie chcę! Niech mi pan odda garść moich gwoździ.
 — Skąd ja ci, człowiecze, gwoździ wezmę?
 — U mnie pan znalazł, niech pan szuka gdzie indziej. Mnie się należy garść gwoździ!
 Drugi przyszedł, wypominając pożyczoną szklankę.
 — Jo, jo! — przypomniał sobie Kułak. — Ona tu gdzieś była... Ale gdzie jest? Jo, już wiem, stłukła się.
 — Co teraz będzie, pan Kułak? — pytał strapiony rybak.
 — Cóż taka szklanka może kosztować! Pół złotego? Masz tu złoty!
 — Jo, pan Kułak, takiej szklanki za złoty nie dostanie! Ja ją miałem przywiezioną ze Sydney, czterdzieści lat ją miałem, a pan mi ją rozbił! Co teraz będzie?
 — Nic nie będzie, kupisz sobie dwie nowe szklanki.
 — Nei, pan Kułak, to tak nie może być! Gdzie moja szklanka?
 — Człowiecze, czy ty chcesz, żebym ja przez twoją głupią szklankę lichy rozum dostał? — wołał Kułak, zgrzytając zębami. — Szklanki ci nie wskrzeszę!
 Gospodarzowi swemu był winien sto złotych, które pożyczył i sto za mieszkanie. Ponieważ pieniądze nie przychodziły a on musiał wyjechać, postanowił dać na razie sto złotych, a resztę przysłać po powrocie do domu. Mógł to spokojnie zrobić, bo znali się oddawna.
 Zawołał rybaka.
 — Jestem wam winien dwieście złotych — rzekł — ale ponieważ nie mam pieniędzy, daję wam teraz sto złotych a sto złotych za mieszkanie przyślę z domu.