Strona:Jerzy Bandrowski - Zolojka.djvu/292

 Rybak zachmurzył się i odpowiedział:
 — Tak nie może być!
 — Jak to? Nie wierzycie mi? A mało razy ja wam uręczałem?
 — Ja panu wierzę! Ale tak nie może być! Pan mi zwraca dług a za mieszkanie zostanie winien i wyjedzie! Doch przed wyjazdem trzeba za mieszkanie zapłacić!
 Teraz Kułak zrozumiał.
 — Jo! Jo! — To wiesz co, Kustos? Ja ci daję tych sto złotych za mieszkanie, a te pieniądze, coś mi uręczył, przyślę ci z domu.
 — Jo, tak będzie wszystko w porządeczku! — ucieszył się rybak.
 — Jak tylko przyjadę, zaraz ci odeślę!
 — Ale jo! Nie musi pan się śpieszyć! Doch ja wiem!
 Wciąż ludzie z pretensjami przychodzili.
 Emil Czarny przypomniał sobie jakieś niezapłacone węgorze z przed czterech lat, kto inny znów metr drzewa — do późnej nocy nudzili Kułaka, wymyślali mu, grozili, że aż browning przed sobą na stole położył.
 Ostatni przyszedł Ignacy — po dyspozycje, bo Kułak jeszcze coś w wędzarni kurzył.
 Kiedy mu już Kułak wszystko szczegółowo wyłożył, Ignacy pomilczał chwilę, a potem zapytał:
 — Ale, pan Kułak, a co będzie z temi siedmiu groszami, co mi się od pana należą?
 — Słuchaj, Ignacy! — rzekł, ciężko oddychając, Kułak. — Zarobiłeś u mnie niejeden tysiąc złotych. Daruj mi tych siedem groszy!
 — Jest to możliwe, panie Kułak? — jęknął żałośnie rybak. — Przecież to byłaby moja krzywda! Mnie się tych siedem groszy należy!
 Kułak zerwał się.

282