Strona:Jerzy Bandrowski - W białem miasteczku.djvu/301

 — Rozumie się.
 Stary potrząsnął głową.
 — Źle to wychowane, dzikie, zepsute. Rodzice nie dbają, szkoła nie wychowuje...
 Pogderał chwilę. Potem zapytał, czy nie mógłby kupić metra jabłek. I kiedy ma zapłacić. Przy odbiórce. Dobrze.
 Zamrugał powiekami.
 A czy to prawda, że Zagórski chce sprzedać dom?
 — Ja? — zdziwił się Zagórski. — Po co?
 Józefowicz wzruszył ramionami.
 — Tak coś mówiono. Mówią, że się pan przenosi do Warszawy.
 Zagórski roześmiał się.
 — Gdybym się przenosił do Warszawy, tobym dopiero domu nie sprzedawał! Uważaj, Basiu, nie podchodź tak blisko, bo cię gruszka w główkę uderzy! A ty tam trzymaj się dobrze na gałęzi! — krzyknął na Milcię, poczem znowu zwrócił się do gościa. — Nie, nie przenoszę się do Warszawy.
 Gałęzie drzewa zaszumiały, gruszki gradem posypały się na ziemię.
 — A nie nudzi się tu panu?
 — Nie.
 — Towarzystwa niema.
 — Mam rodzinę. Zresztą — ludzie są.
 Sad pęczniał popołudniowem światłem słonecznem. Wszystko nasycone było jego dojrzałem złotem. Brunatna, srebrną siwizną obramowana twarz starego była jak z miedzi.
 — Ale dlaczego pan nie przeniesie się do Krakowa? — zapytał naraz Zagórski.
 — Ja?