Strona:Jerzy Bandrowski - W białem miasteczku.djvu/242

 A Zagórski myśli:
 — Krypto-burżuj! Udaje socjała, żeby mu się do kieszeni nie dobrano, a córki wychowuje w klasztorze!
 A wita się z nim i uśmiecha się do niego serdecznie — bo jednak wiosna, a cóż szkodzi, że sobie taki krypto-burżuj żyje. I on też człowiek.
 Porozmawiali chwilę, poczem Zagórski poszedł dalej, na plebanję, do dziekana.
 — Dzień dobry księdzu dziekanowi.
 Siwa głowa odwraca się, widać pogodną, uśmiechniętą twarz.
 — Wie ksiądz dziekan co? Wiosenka!
 Dziekan wstaje, przeciąga się i wygina, jak kot, zaciera ręce i podchodzi do okna.
 — Ależ to wiosna, wiosna! — powtarza.
 Ma ją w oczach. Wszyscy ją mają w oczach.
 To są właśnie najciekawsze ogródki.
 Bo naturalnie, kwiaty na wiosnę kwitną, ale czy i dusze ludzkie rozkwitają?
 I to jest najważniejsze:
 — Albowiem to znaczy, proszę księdza dziekana, że gdybyśmy potrafili rozpalić w ludziach niegasnące słońce wewnętrzne, słońce duchowe, wiosna byłaby wieczna i uśmiech ludzi nie gasłby nigdy.
 Dziekan uniósł w górę brwi.
 — Jakież to słońce?
 — Słońce miłości!
 — E, rozpalone już dawno, tylko się ludzie grzać przy niem nie chcą.
 — Podsycać je czemś trzeba!
 Oto problem, który Zagórskiego coraz żywiej zajmować zaczyna. Wracając do domu, myśli o nim,